A POUTADA DO OSO

Enxergar é poñer todos os sentidos, mais os da intuición,
 sobre o que nos arrodea: a sensibilidade. Cómpre pois enxergar
 agora o que nestas liñas se nos conta sobre un anaco da
 vida de Iván Marrube: unha terra, un tempo e unha acción.
 Non podía ser doutro xeito, é esta unha homenaxe que Lois
 Diéguez, en plenitude, fai a súa nación, Galiza, á Terra de
 seu. Á Ribeira Sacra con capital en Monforte e a esa aldea a
 cabalo do Courel dos tesos cumes, Salcedo. Por aquí o Oso
 esperta polo Entroido e segue anunciando cada primavera.
 O paso pola Coruña, con outras incursións, incluso a Malí e
 á Tombuctú, capital da nación negada Tuareg, no corazón
 do Sahara. O tempo é o noso, entre un e outro Entroido.
 Na acción os personaxes, como enfermos, arrastran o debate
 entre o rural e o urbano, entre o imperio e a nación, entre o
 humanismo e a mercantilización. E os conseguintes efectos:
 as contradicións, a crise de identidade, a anomía. Gabancioso
 desvarío tras unha publicidade arrodeada de bixuterías, La
 Coruña es Cielo... Guión cinematográfico con luz, sombras,
 policromía, arrecendo a loureiro e tamén a gasóleo urbano,
 cunha inquietante música de fondo, quizais de chirimía, a cabalo da que cabalgamos sobre horizontes de montes e entre
 urbanizacións impersoais en que cada día se acenden, arden
 e apagan os sete pecados capitais. Sabor a filloa e a pizza?
 e detrás de nós, a gadoupa, a sorpresa ancestral da Poutada
 do Oso, o bater da identidade, construída por tradicións,
 pescudas, innovacións, por relacións cun mundo que tamén
 nos zuga, engole, uniformiza e escraviza. Lois Diéguez fende
 tópicos, abre novos vieiros na Galiza das encrucilladas.